Samen met mijn dochter zou ik gaan hardlopen. De belofte hing al een aantal keer in de lucht en dan gaat ze toch niet mee. Wat is er aan de hand?

Ik loop achter haar aan de trap op. 

In eerste instantie puber gemopper. En dan komt het hoge woord eruit, ik doe het voor jou! Als je alleen moet gaan is dat ook niet leuk. Eigenlijk vind ik hardlopen helemaal niet leuk.

Niet alleen voor een puber is het ingewikkeld om zicht te hebben op eigen wensen en behoeften. En als je dan weet wat je wil, durf je dit dan ook te zeggen? Dat wordt natuurlijk nog lastiger als je de ander graag een plezier wil doen, niet wil teleurstellen, aardig gevonden wil worden, bang bent voor je baan e.d..

In mijn praktijk kom ik regelmatig vergelijkbare situaties tegen. Situaties die op termijn kunnen zorgen voor een conflict, samenwerkingsproblemen, stress, verzuim e.d.. Simpelweg omdat het niet lukt om kenbaar te maken wat jij wil en wat voor jou belangrijk is.

Regelmatig hoor ik dan dat men bijvoorbeeld in een werkoverleg zegt: Ja, we gaan ervoor. En in de praktijk doet men het niet. Dit leidt natuurlijk tot frustraties bij anderen. Voordat je het door hebt ontstaat er gemopper, geroddel, melden mensen zich ziek enzovoort.

Hoe prettig zou het zijn als een ieder binnen jouw team de ruimte ervaart om te vertellen waar twijfels liggen bij een besluit? De ruimte ervaart om een andere mening te hebben? Zodat jullie met elkaar in gesprek kunnen gaan en tot een besluit kunnen komen, die wel door een ieder wordt gedragen?

Nieuwsgierig naar hoe je van Ja zeggen en Nee doen de stap kan zetten naar Ja zeggen en Ja doen? Neem dan contact met mij op. Ik kijk namelijk graag met jullie mee.